domingo, 14 de octubre de 2012

De Ánchel Conte (1968)

Y tó que tos digo, amigos
d’aquí y d’astí y d’allá,
tó, o sé de seguro,
son cosas qu’atros han dito,
qu’atros antis más
han sentiu, y que uey
sentíz con yo…
A mía voz
tremola con os aires,
brila con o sol,
se chela con os cierzos,
s’aflama con as calors…
A mía voz ye a de tú
y a d’ixa chen
que no conexemos
ni tú ni yo.
Ye a vida de nusatros,
d’os qu’encara semos ninóns
con o peso d’as añadas
y as arrugas d’o dolor…
A mía voz
en tiengo encara de voz?-
ye de tú, amigo,
no a deixes morir en yo.

(escrito en 1968)

Escritos en 1968 y 1969 e publicaus en 1972 eb “NO DEIXEZ MORIR A MÍAVOZ” (Colección El Bardo, Barcelona)

No hay comentarios:

Publicar un comentario