miércoles, 30 de enero de 2013

Gorbea

Tanimientres beyébanos as tucas de Bizkaia,
dentrando-mos en os silenzios d´os cambos berdes, berdes praus...

 Soniando en Siñoríos e fueros,
que estioron istoria ampla, i
mplindo cara las zereñas xeras d´os sols de Chinero.


 V.Guíu

lunes, 28 de enero de 2013

O tiempo muerto (de Ánchel Conte)

ista nueit he decidiu que no se mueva o tiempo...
toz os reloches crebaus se son aturaus
e os calandarios han muerto rancadas todas as suyas fuellas
desaparexius achendas e cuadernos
e yo que no percibo ya minutos ni horas
permanexco aquí fincau enradigau n’un instante concreto
chusto aquél en que tú entrés en yo
 e o mundo entero mars selvas boiras vientos monts auguas ríos abres e desiertos
se complegón n’o estremezo d’o mío cuerpo reviviu per o tuyo sexo


 Fuande: Queremos más obra de Ánchel COnte

domingo, 27 de enero de 2013

Teatro en aragonés ta ninos

REMERO:

TEATRO N'ARAGONÉS TA NIÑOS E NINAS, E FEITO POR NINOS E NINAS.

"PASCUALINA, PASCUALINA"

DÍA 30 DE CHINERO, A SESIÓN COMENZIPIA A RAS 6 D'A TARDI. 
"PASCUALINA" ENTRE 6.30 Y 7.00


Se ferá en o Teatro Salesiano de Uesca

viernes, 25 de enero de 2013

Planeta poesía (de Chuan Chusé Bielsa)


A mía patria ye en o zielo.

Año zaga año lo tiempo
ye estato augua.
Y a isla d'as patrias
de mentira
ye estata rosigata por as olas
d'a dolor, se'n ye ita tornando
en isla de sangre y de tristura.

¡Qué trista y fiera España,
a suya istoria ye una espata
de contino matando as asperanzas!

Y Aragón...
¡qué triste ferindo
de contino lo mío corazón!

Una patria sólo tiengo:
a mía patria ye ta siempre
a tierra d'a Poesía, a relichión
d'a Poesía, do Dios no conoxe
mundos de materia
y de mentira:
ni mons ni planas,
ni ríos ni mars,
ni camins ni suenios
que naxcan y mueran y fuigan,
ni boiras ni estrelas,
ni galacsias ni unibersos
que incompasibas baigan cada día
deborando as almas.

Sin aturar yo maldizirba
a parti fosca d'a bida
que fa sofrir a os pobres,
á indefensas criaturas,
yo no aimaré nunca
paxaros feitos de carne,
ni zisnes en chelatas auguas;
aimaré as suyas almas infinitas.
No aimaré
agüerros con escarnios
chafando los suenios d'as fuellas cayitas,
ni sols que naxen y esclatan,
ni ombres que naxen y chilan
en angunias de puzo
como cans en mundos de diaples.

Una patria sólo tiengo:
a mía patria ye una patria
clamata Poesía,
con siede en o mío corazón,
y defuera de l'amor
cosa quiere d'os infiernos terrestres
que istos güellos muertos
han creyato en os mirallos
tantos días.

A mía patria abita
en un planeta clamato Poesía;
aimata mía,
tu yes a unica casa
ta la Bida,
ta tu o mío ser
cuan tot sigan zenisas,
cuan os planetas falsos ya no sigan
que chisletas grisas
d'una foguera diabolica
amortando-se a la fin,
y os sers naxcan en una luz sin muerte,
bibindo a o canto d'una Diosa
buena que sólo siga
amor.

Planeta Poesía, patria mía,
ta tu tot cuan solamén l'amor esista,
ta tu los míos días plenos de feritas,
ta tu lo mío cuerpo, ta que si quiers
con o tuyo goyo
lo redimas;
como can xublidato en a forca
d'un árbol fosco, a la nuei fría,
en unibersos de Satán,
reculle-me, aimata, ya sólo quiero a Bida
sin más bidas escuras,
sin ista carne trista.

Aimata mía,
eterna y pura Diosa,
ya sin más tierra en l'alma,
perén libre
y sin más mundos
plenos de tristuras,
Poesía,
con Tu soi ta siempre
en o camín d'amor,
en biache chuntos enta un zielo en calma,
perén bibindo do Tu bibas.

Chuan Chusé Bielsa

martes, 15 de enero de 2013

Aragonés (de Chusé Bielsa)

Poemas por e para l´aragonés d´o poeta d´o Baxo Aragón CHuan Chusé Bielsa Podez leyer-lo en http://artebielsa.blogspot.com.es/ Un fortal saludo para os fabladors d´a Tierra Baxa. Aragonés Ista ye a lengua que aimo. No importa guaire si beluns dizen qu'está morindo; ye eterno l'amor mío. A o canto d'a belleza suya sin de buegas, en iste lusco de purpuras, la cusiro. Iste ye a lengua que aimo, a mía lengua. A traviés d'os suyos labios os míos suenios fablan, vuelan. Y voi por os camins d'a mía tierra besando con parolas cada piedra, amorosiando zielos aquí abaxo cuan tot lo veigo acubillato por l'amor d'a mía lengua. Ista ye a lengua que aimo. O corazón mío ye en silenzio cuan l'aire a la tardada va rezando con as vozes suyas a un sol que va marchando. Ta ir replegando l'oro eterno que Dios ha sembrato por os campos cosa millor que a lengua que aimo, y ta puyar entalto cuan ya tot aiga rematato, cosa millor que ir recordando parolas d'amors de toz os que nos quison, cuan ya tot se fable aimando. Chuan Chusé Bielsa

El aragonés: una lengua románica. Una obra de envergadura El Periódico de Aragón va a ofrecer en fascículos este ambicioso proyecto divulgativo coordinado por REA

Fuande: http://www.roldedeestudiosaragoneses.org/noticias/el-aragones-una-lengua-romanica-una-obra-de-envergadura--230/ A partir del día 20 de enero y durante los siguientes 16 domingos, hará su aparición en fascículos con El Periódico de Aragón, la obra El aragonés: una lengua románica. Este proyecto, coordinado desde nuestra asociación y coeditado con el Consello d’a Fabla Aragonesa, cuenta con el patrocinio de Zaragoza Cultural, y el apoyo de la Universidad de Zaragoza y el Instituto de Estudios Altoaragoneses. Esta obra es el resultado de un enorme esfuerzo colectivo (más de sesenta personas han colaborado con el equipo de redacción) por difundir el pasado y el presente de una lengua amenazada, por dignificar algo que es patrimonio de todos los aragoneses (incluidos los que no han nacido aquí). Es una importante contribución para que esa realidad cultural tan nuestra, sea a partir de ahora mejor conocida y valorada. Aragón posee una extraordinaria riqueza lingüística de la que los propios aragoneses no somos totalmente conscientes o no valoramos en sus justos términos. La falta de conocimiento y reconocimiento suficientes de esta múltiple y enriquecedora realidad hace que nuestras lenguas minoritarias tengan problemas para desarrollarse, y en algún caso para sobrevivir. El aragonés es una lengua románica, la única de las tres que hablamos los aragoneses que es exclusiva de nuestro territorio. Es un patrimonio inmaterial de toda la humanidad que nos toca a nosotros conservar como un tesoro, su pérdida supondría un empobrecimiento para nuestra cultura, pero también para la cultura universal. Esta obra pretende acercar la historia, la literatura, la gramática y el vocabulario del aragonés a todo aquel que quiera conocerlo, haciendo bueno el adagio de que solo lo que se conoce puede llegar a amarse.

domingo, 13 de enero de 2013

Tu lago de Soledá (de Ánchel Conte)

Cara t’o chufliu d’as balas segaderas de l’aire d’o silenci o feridor e sinse remeyo obro barracalas an que barrachar-me con as voces que m’has deixadas sembradas n’o peito cara t’as ausencias que como bonadas d’armas invisibles atronan n’os míos odius construyo con a tuya parola revivida la més poderorsa muralla que te salve de l’olviu cara t’o tuyo cuerpo espullau ausent transparent inmenso lago de soledá n’os míos recuerdos cosa no foi ta defender-me reblo deixo que como ruello de molín m’escacie implacable o tiempo .. esmicau yo en mil per mil tu multiplicau en yo resucitas guallarda uembra que la l’alba ubres vieros Fuande: Queremos más obras de Ánchel Conte

sábado, 12 de enero de 2013

Camín de Ninón - Semana 10- (de Víctor Guíu)

Bi ha días que debantando-te d´o suenio t´en corrucas, fendo mal. E creyes que gosarerbas prexinar. en aquer que faziés, que deberbas fer, que no i diziés. Como si a tuya bida ese ta cambear. U pior. Amanixes con muita fambre de chentar chenta d´o tortuga (ixa chenta d´o doctor WU) Pero a riseta de Andrea ye tan ampla, que tot trafega ro suyo sentito, e torna. E besa ras cariñetas d´o Mario, que quier estar chirmán e mayor, mientres a suya mai, e yo, e dica ro bezín d´o cobalto, quieren estar e no crexer nunca. Ta no amortar-se-ne en o país de Siempre Perén. A tuya tripeta de mai anunzia mans, didos, garrillas.. Una almondigueta de bida que ye feto e chenta d´a suya mai e d´a inonzenzia d´un pai feito rastrojera. D´un pai que no lo bi ye, encara. Carrañato con iste mundo que amalbeza martires sin de palmas ni atributos ni cosa ni res.

miércoles, 9 de enero de 2013

En o cado de l´alma

En o mes benién hemos una nueba publicazión n´aragonés. Con a editorial Libros del Imperdible. Ya en iremos dizindo. Salú

lunes, 7 de enero de 2013

Camín de Ninón -Semana 9- (De Víctor Guíu)

“No´n puedo cambear o mundo. Tiengo chenta familiar.” Juan Luis Saldaña Pos ixo no me i dicen tampó, que a luna ye més gran que mái? Solamén cuan n´imos cara ras suyas dezigüeita añadas se i beye tan fortal, tan emplita de bida, de luz, de mareyas. A yo que soi d´o secano, me contestó mirando a telebisión. Tamién diz que yo sé cosa. U que as chens con güellos rasgatos chugan chitando-se augua. Chitando-se augua? Que cosa cuan asperas millor traza d´o día u nuei. E que con un ola s´arriguen os días; antis que ro zielo. Entre maitinadas e maitin, enta ra soledá alazetal, goso trafegar intentando estar. Pero encara no lo sé. A no estar que rezo á Perogrullo, e soi o lumero de cuaranta e sais millons de lumeros. Lumero en o parquin. Lumero en rengleras d´o paro. Lumero en l´auto linea. Lumero de lista d´a crompa. Lumero de lumero. Atro lumero quemisió, feito d´un inte lumerico que será feto, ninón e nino. Feitor de lumeros, sin de mes. Entre maitinadas e nueis, e solamen aspero t´ayoyar-me en o tuyo costau.

MAI

http://www.youtube.com/watch?v=r5y6F05I0Ig

domingo, 6 de enero de 2013

Camín de Ninón -Semana 8- (De Víctor Guíu)

Güei á tu te escribo, chiquet diario, dende fa una semana que adibe os días á ra esbenidera sensazión. Os chirmans son contentos, profés. E no sapen cosa. E ra bida contina de raso. Debanta-te-ne. Camina. Fa ros leitos yermos. Desayuna. Troba emplego. No fumes pas. Camina e charra, solamen. Merca (redundanzia). Mos n´imos. Tornar de nuebas. Chenta. Café. Esporte. Zena. Chuego. Troba emplego. Troba emplego. E a bida contina mesmo embrións que s´en retonzigan entre lequido. Á ormino.