sábado, 27 de abril de 2013

HE CAMINAU Á CANTO’L MAR ENTRE AVES - De Ánchel COnte-



suposemos que n’ista hora de soledá que tanto pesa
... ta poder soportar-la quiero parlare de tu e de yo
me digo ta engañar á iste vuedo que tot emplena
que a distancia no fiere e o mar e o sol a tuya ausencia suavezan
suposemos ye un dicir
que iste maitín ta ta no sentir-me perdiu entre tanta polideza
que no puedo entregar-te
t’ha acubillau entre as mías mans
igual como si d’un rayo de luz de tratase
leve e relucient
he caminau á canto’l mar entre aves
pelegrino que busca o suyo santuario
descubierto n’un amagatorio ta nusatros reservau
luen de toz me i- soi capuzau solenco
he ubierto as mans ta que a tuya lumbrera ocupase tot lo espacio
e en silencio e abonico d’a tuya incorporia reyalidá me soi sentiu preso
suposemos sí que o maitín e yo nos adormimos n’os tuyos brazos

Camín de Ninón (Semana 21) - De Víctor Guíu-


Trucos á ro zielo,
aimor rinchau que yes mami.
E ninón.
Ninón malo de flors e corazons azuls.

Quiero sentir a tuya boz,
a tuyo descanso.

O dezinueu J estiés allí,
con yo, sapes?.
En a tuya remeranza
de que en quiero un mundo millor.
Anque prendito te lo i daremos á tu,
pos yéranos bebindo bieras,
repuntaus en as tabiernas,
fendo oíu xordo á ixos profetas d´a modernidá.
U mosicas que no yeran as nuestras.

A yo,
que me cuaca contar falordias,
que me combertí en falordiaire,
en fato que fa fatezas,
me cuaca remerar ixe poquet que os míos mayors m´amostraron.

Falordias que talmén sientas tu.
De yayo Manuel e a guerra.
De yayo Chusé Mari puyando per  “As Planas”.
De yaya María e tía Severina.
De yaya Carmen y a suya charrada,
asperando a suya zaguera ora.

Güei mamita ye més que nunca,
asinas lo uloro yo,
ansinas la raspio con mi caxo per o suyo melico.

Te dezirás… Manuel

jueves, 25 de abril de 2013

RECOSIROS D’O VERANO - De Ánchel COnte-


Tot ulora a chazmín ista nueit quieta d’aire africano
-o desierto ha invadiu a casa-
... i dentra l’aroma per balcons e terraus e embuye os cuartos

pienso

si el estase aquí ista calor no se sentiría
e o chazmín multiplicaría a suya intensidá dica encapinar-nos

torno a pensar

si el estase aquí o mar o cielo as boiras que remanen ancladas
o silencio e o volito tovo d’o muriciego
abastarían dimensions muit distintas e talment desapareixeran

si el estase aquí

no i habría res més que o suyo cuerpo sobre o mío cuerpo

martes, 23 de abril de 2013

Camín de Ninón (Semana 20) - De Víctor Guíu-


Per  denzima de tot,
paraz cuenta.
Instinto. Beso. Acarrazo

Man e apreta. Aspera.

Ecografía.
Parola bien poco poetica, de seguro,
como un xarrón fredo.

Ecografía.
Solamén traste de poetas,
que beye bersos
an atros replegan enruna
Pero agora escribo libros que i crexen n´os uteros,
como ra bida.

E con ixe untamen embarran á ra mai ta beyer ninons
que no se´n beyen.

E ixe berso,
ixa estrofa de cordons e monitors,
bebe a tuya risa,
u os tuyos güellos zarratos.

Ploro, ploro, ploro per os míos adentros ( e tamién un poquet per defuera)
Como plebía que chemeca primaveras n´os paramos d´ibierno.

Tiens secretos amor?
Yo tiengo mil.
Encara.
U suenios prexinatos.

lunes, 22 de abril de 2013

Tot yera mentira - De Chuan CHusé Bielsa-


Tot en ista Tierra
no ye cosa.
Bibir en meyo d'a mentira
no ye cosa.
Beigo as estrelas:
son mentiras.
Materials multibersos
absurdos: mentiras.
Ye buedo l'amplo eszenario
que o diaple debanta.
A belleza aquí abaxo,
si no aguaita allá entalto, ye mentira.
Ta qué creyer en cosas
que dimpués son mentiras.
Mentiras son chardins si no oran
e, si no oran, son mentiras as rosas.
Mentiras son os luscos
si enta un altro mundo no menan.
Mentira ye o día que, muertas as oras, s'apaga
e ye mentira cada alba no eterna.
Mentira ye tot lo que dentra
por istos güellos que ploran e sangran.
Mentira ye tot lo que l'airera traye e se'n leba
si no amorosea l'alma.
Mentira son aquí as luminarias
e mentiras as ilusions royas.
Mentiras son labios e bocas
si cuan fablan no callan.
Mentiras son parolas
si callando no aiman.
Mentiras os ríos e mentiras as plebias
que en o zielo no cantan.
Mentiras as cullitas e mentiras as siembras
que allá en alto no se faigan.
Goyos e amors son mentiras
si allá entalto no marchan.
Mentiras son as patrias
que satán alienta.
Tot lo que naxeba aquí
parexeba cualque cosa: cosa no yera.
Beyer tot como mentira
si enta la paz no reza.
Sólo ye tot
identificar-se con o berdadero amor.
Tota altra cosa
mentira, mentira, mentira, dolor.
Yo no escribo ta dengún,
sólo esborro mentiras.
Continaz busaltros, si querez,
bibindo en o mirallo.
Yo me'n boi sin cosa,
sin amors e ziego aquí abaxo.
Sólo busco una boz
pronunziata en o silenzio.

sábado, 20 de abril de 2013

Camín de Ninón (Semana 19)- De Víctor Guíu-


(Me dizen que soi d´o lugar)

Teneba que naxer allí, ensisto.
allí bibí,
allí torné,
allí m´amortarán cualsiquier día d´istos.

Allí no bibirá a mía filla (u fillo)

No saperá como se diz “cortapichinas”, “sargantana”, “ulor”
Ni sisquiera puyará ra costerica ta pillar latons de latoneros.

Soi  nino sentimental, triste e malinconico.

Crexí sintiendo á mi pai con os suyos talabartes de faina.
E amanexeba con sonsonetes rudios d´o tornos e compresors.

A yo, talmén,
m´entuertan as remeranzas.
Cuan yera  nino sentimental,
triste e malinconico.

jueves, 18 de abril de 2013

Camín de Ninón (Semana 18) - De Víctor Guíu-


Siente-lo-ne.

Se´n puya e se´n baxa.
Has beyiu?
Ya i siente, sape, aduerme.
Tripa machistral
zucoroso otel e bienplegata.
Sapes que ye tot
e á la fin,
asperas que tot siga entibocau…

E purpurina

miércoles, 17 de abril de 2013

Os furtaires

(D´o blog d´o nuestro amigo e compañero d´o curso zaguero de Filolochía Aragonesa. Pol e as suyas falordietas, intresan o suyo treballo dende Chaca e la Chazetania. Muitos animos, a no reblar)

Fuande: http://pol-laragonsenaescuela.blogspot.com.es/


Bi eba una begata un armitaño que bibiba solenco en una armita tresbatita en o mon e que se alimentaba de lo poquet que’n trobaba por os arredols. Cuan no escaba de chenta, se dedicaba á la orazión, lo que li lebaba la mayor parti d’o suyo tiempo.
Bibiba d’ista traza tan senzilla e amagata porque yera un ombre qu’enxamás eba pecato, ni de obra ni de pensamiento. Asinas que lo suyo dios li nimbié un anchel ta que toz os diyas li dixase un pan en l’armita, mientres o buen ombre dormiba.
Dica que un diya, en que se’n yera ito luen de l’armita, se’n trobé en un camín con una parella de guardias que lebaban á un preso, e l’armitaño li dizié á lo preso:
-Asinas tos beyez os que ofendez á lo mio dios. A chustizia tos castiga e lugo la buestra alma la se lebará o diaple.

Allora, o dios se ofendié muito por o comentario de l’armitaño, ya que á aquer ombre lo lebaban preso sin de culpa e, ta mostrar o suyo encarraño, li dizié á l’anchel que no tornase á dixar-li más pan.
Cuan á l’atro diya l’armitaño bide que l’anchel no li eba dixato pan, replequé que bellacosa eba feito mal e se ité á plorar.
Allora aparixié l’anchel trayendo una branca de barza xuta, e li dizié;
-O dios te castiga por á tuya imprudenzia, pos o preso yera inozente. No te traigo ya pan, sino una branca de charga xuta que abrás que lebar de contino con tú e la emplegarás como almada. O tuyo dios no te perdonará dica que chiten d’a barza tres branquetas berdas. E dende allora no bibirás d’o pan ni d’os fruitos d’o campo, sino que abrás que albandonar ista armita e minchar de lo que te den demandando por as carreras d’os lucars.

En rematar de fablar l’anchel, l’armita desaparixié, e con era l’anchel, e dende allora l’armitaño se’n trobé sólo, e torné á plorar glarimas baladres

L’armitaño iba de lucar en lucar demandando limosna e, cuan dormiba, se meteba la barza como almada.
Asinas bibiba dica que un diya prenzipié á fer-se de nueis sin beyer casa denguna ni lucar. Ya yera pensando en dormir baxo un árbol cuan bide una luzezeta no guaire luen de do i yera, se amané enta era e bide que beniba d’una espelunga. L’armitaño se acucuté á la boquera e chilé;
-Salú!!!

Salié una biella por saper qui yera, e er li dizié que sólo escaba un puesto do pasar a nuei. Pero aquera espelunga yera una espelunga de furtaires, e la biella li aconsellé que se’n fuese, porque si beniban lo matarban. Pero cuan bide que yera muito canso, a biella se apené d’er e lo amagué en o fundo d’a espelunga.
Os furatires plegoron más tardi cargatos de talecas plena de diners, asinas que dezidioron lebar-las enta lo fundo, e astí bidon á l’armitaño. A biella lis espliqué:
-Ye un probe que demandando limosna escaba un puesto ta dormir …, e maitín de maitins se’n irá.
-Yes una biella patarieca! Maitín, cuan se’n baiga mos denunziará, asinas que antis lo mataré – chilé o capitán d’os furatires.

Saqué una gran noballa, pero la biella, chemecando e plorando li demandé que no lo fese.
-Dixa que lo faiga –dizié l’armitaño. Ye lo mio castigo, e dica que no chiten tres branquetas berdas d’ista charga xuta no bibiré tranquilo.
-Bai, bes-te-ne á dormir, e maitín te’n bes sin gollar ta zaga.


 Os furatires se quedón pensando que fer tota la nuei, e cuan se fize de diya fuoron á dispertar á l’armitaño. Pero lo que bidon fue á l’armitaño muerto, con a capeza sobre a barza xuta de la qu’eban chitato tres branquetas berdas.
Os furtaires e la biella, xorrontatos, se’n fuoron ascape dixando toz os tresoros dentro d’a espelunga. E la charga crexié e crexié dica que zaboyé a dentrata d’a espelunga, e garra chen torné á saper cosa más d’era e de l’armitaño …

sábado, 13 de abril de 2013

Amiga (de Chuan Chusé Bielsa)

Amiga, güei tornaba en o tuyo país.
Y a boira, como filorchos de fumo,
chugarriaba por os sembraus umedos,
se desfeba bailando
dimpués por os camins.
Amiga, güei ritorno
a os tuyos güellos y a o tuyo sol,
a o corazón d'o tuyo zielo puro.

jueves, 11 de abril de 2013

Camín de ninón (Semana 17); De Víctor Guíu


En aquers intes que amanixes trista.
E me´n prexino si son ixo que dizes,
as ormonas.
O sencillamen son tristuras.
E yo me acucuto,
mesmo son,
ixo que dizes,
as ormonas.
o sencillamen son tristuras.

E yo m´amero pobre de glarimas,
acarrazau.
E i trobo a tuya man.
Allora pienso en tu e pienso en garra chen.
En a frior d´a muerte,
siempre en luita con a bida.
En a calor,
remeranzas que rechitan ploros.

E o ninón tamién plora en os míos suenios de pai emborinato.

Andrea pregunta como se i fica e quita á un ninón d´astí.

Mario s´arrigue,
a monico,
ficazioso.

A qué chuga astí dentro mami?
Plora?

En aquers intes en que m´aduermo tristo,
derrabasato,
como luz que m´atura que no i sé ni do en boi

martes, 9 de abril de 2013

Camín de ninón; semana 16 (de Víctor Guíu)


(Paxaricos que buelan en interior d´ella; no dixar de estar xaula)

Tenebas que beyer-lo.
De seguras que sientes dondoliar á tota ra Plaza d´o Pilar.
Chens á o tuyo arredol chilando democracia.

Nunca lo eban beyiu os míos güellos (de seguro que dengunos)
e tu lo sientes,
en os tuyos adentros.

A carrera ye nuesa,
buesa,
ye de toz,
e ye de nadie.

Anque diz que encara no bi yes persona churidica,
a yo, que soi muito sentimental e glarimeroso,
me´n caigo de bruces

Pero, sapes?
Fas adormir á mami.
Te´n cuacan as micotas…

E chentar entre oras.

domingo, 7 de abril de 2013

TARDE AMARIELLA (de Ánchel Conte)

en cuentas de tresbatir-me entre mimosas en flor monts e campos amariellos
m’amago de toz de toz m’esuyo e solenco de cara t’o mar m’enforico en yo mes...mo
a bisa me trai o recosiro d’a tuya man esbarizando-me per a espalda e te pienso…
un arizón electriza iste menuto son tus didos dispertando-me de tanto hivierno
en cada milimetro me naix una flor ye un campo reviviu o mío cuerpo
més fuerte que n’o mar campos e monts en yo esclata iste chilo primaverenco
tanimientres entre o mar e yo como paxaro que no atura pasas tu en alto vuelo
tu anchel de mil alas que recullen toz os petalos todas as colors toz os silencios
n’o intante que ubro peito e corazón ta que te i quedes e ta no perder-te tranco os uellos.
 

viernes, 5 de abril de 2013

CEÑO QUE O SOL ACLISA (De Ánchel Conte)

repinchas as mans e con natural poderoso ceño lo sol aclisas n’a tuya gollada o mar s’atura 
me fundo á preset n’a sima abisal d’a tuya esencia mirando á ciegas a luz que á la luz furtas 
i trobo lo amagau tresoro de l’alma tuya tremolosa pilazana azul que n’o peito m’esvolastría 
leve soflo d’aire rusién a mía boca n’a tuya sondormida espalda como nau en puerto ligada
sotil seda de mil fils colorius os míos didos esnavesando lo cuerpo tuyo huracán que tot ixarna 
o tuyo beso sobre o mío beso fuego alto d’a chera me leva dellá de todas as posibles buegas 
yes luminosa remeranza á tu me anso ta privar o naufrachio n’o mar burzoso que me clama
enreble branca yo que n’a tuya corriente se deixa arrocegar dica rozar a més altera estrela 
que como bela luminaria d’as crapetas dende o tuyo interior s’esparde marca viero e guía
aquí me tiens tranca puertas finestras obra muros con vidrio trasparén tot lo espacio acubilla 
..
deixa que me i pierda
.. 
con tu áman en silencio espullaus aguardaremos que tovamén dende a nuei mos pleva o día


miércoles, 3 de abril de 2013

Como un cuco adormito

Desbafando reboluzións,
asperando rispuestas.
Preguntando sanselo.
Describindo apuestas.

Caminando, rebulcando,
como un cuco adormito. 



(Ernesto Jartillo)